Apple bevindt zich in de vreemde positie waarin ze langzaam een product moeten verbeteren terwijl ze tegelijkertijd proberen het opnieuw uit te vinden. Sommigen zeggen dat hun succes vereist dat ze kleine, evolutionaire stappen revolutionair laten lijken. Daar ben ik het niet helemaal mee eens.

Naarmate iPhones jaar na jaar beter worden, brengen kleine stappen uiteindelijk kantelpunten met zich mee, wanneer technologie dingen mogelijk maakt die we jaren daarvoor niet konden bedenken. Deze ontwikkelingen maken niet alleen eenvoudige stappen mogelijk, maar sprongen voorwaarts: de volledig schermvullende vormfactor en Face ID van de iPhone X; de portretmodus van de iPhone 7; de dynamische Island en 48 megapixel hoofdcamera van vorig jaar.

iPhone 15 Pro Max

Ik moet dit even kwijt: ik vind het ontwerp van de fysieke camera belangrijk. Het lijkt oppervlakkig, maar cameravormgeving is door de geschiedenis van de fotografie heen een speeltuin en inspiratiebron geweest voor kunstenaars en ontwerpers. Er is niets magischer om te ontwerpen dan een doos die licht vangt en omzet in creativiteit.

Weinig bedrijven waarderen dit, maar Apple deed dat zeker dit. De nieuwe Pro-lijn vertrekt van de juweelachtige uitstraling van vorig jaar. Weg zijn de reflecterende, glanzend gepolijste roestvrijstalen randen, vervangen door een bijna onmerkbare geborsteld titanium frame dat fantastisch aanvoelt en grip heeft dankzij de zachte afwerking. De afgeronde randen maken het comfortabel in de hand en afgestemd op je vingers. Het lijkt misschien een illusie, maar zelfs de speling en contouren van de knoppen maken het hele ding tastbaarder.

De 15 Pro verdient een plek naast de onnavolgbare iPhone 4, waarvan Steve Jobs zelf zei dat het leek op een ‘prachtige oude Leica-camera’. Deze iPhone voelt als een camera.

Dit jaar koos ik voor de iPhone 15 Pro Max, omdat de optische zoomlens zich uitstrekt tot 5× de standaardcamera, of een 120mm brandpuntsafstand equivalent. De kleinere, niet-Max-broer behoudt zijn uitstekende 3× lens.

Mijn eerdere ervaringen met grote iPhones, vooral de iPhone 12 Pro Max, waren genoeg om mij de voorkeur te geven aan kleinere schermformaten voor elke volgende release. Zelfs mijn standaardformaat iPhone 14 Pro voelde bijna te groot en te zwaar.

Ik ging de 15 Pro Max in met de verwachting van een beetje ongemak met een gigantisch blok glas en metaal in mijn hand, maar tot mijn verbazing voelde het beheersbaar. Dat titanium frame en de rondere randen maken echt een verschil. Als de modellen van standaardformaat volgend jaar dezelfde telelens bieden, weet ik niet zeker of ik kleiner zal worden. Het is zo comfortabel.

Tactiele feedback verbetert de bruikbaarheid van de camera, en er is een reden waarom toegewijde camera’s nog steeds fysieke knoppen hebben: het is moeilijk om op glas te tikken dat bevredigend aanvoelt.

Ultragroothoek

Volgens Apple zijn de sensor en lens onveranderd gebleven, met als opmerkelijke uitzondering de coatings op de lenzen, wat betekent dat er minder flares en reflecties zijn bij het fotograferen in lichtbronnen. Bovendien profiteert de ultragroothoekcamera van een betere verwerking.

Zijn gezichtsveld blijft zo ontzettend breed dat als je niet oppast, je lichaam per ongeluk in je frame terecht kan komen. Dit is een solide, scherpe lens die altijd leuk is, omdat er bijna geen kaderen bij betrokken is.

Ik merkte zeer duidelijke verbeteringen in de omgang met zeer helder licht: terwijl af en toe een spookbeeld rond de zoeker kan glanzen, gebeurt dit veel minder vaak. In het donker doet hij het prima, maar bij daglicht doet hij het geweldig. Foto’s zijn ongelooflijk gedetailleerd en scherp, en de macromodus is verbazingwekkend dichtbij scherpstellen.

Eén ding dat ik graag zou willen in een toekomstige iPhone: een extra ‘lens’ tussen deze hyper-ultragroothoek en de normale camera, die me een 16/18mm equivalent gezichtsveld biedt. Het zou helpen om onderwerpen ingekaderd te houden met iets minder vervorming in de buurt van de randen en minder onbedoelde vingerfoto’s. Hopelijk kan dit worden bereikt op dezelfde manier als de 2×-modus, met behulp van een sensor met hogere resolutie die een virtuele lens creëert.

Vervolgens dwaalde ik lyrisch af over de hoofdcamera van de iPhone 14 Pro – door Bhutan op de motor en door Tokyo te voet. Zonder enige overdrijving was het gemakkelijk de meest dramatische verschuiving voor mijn persoonlijke fotografische proces. Niet alleen nam de iPhone plotseling foto’s van 48 megapixels – de camera zelf begon te renderen op een manier die ik alleen maar ineffectief kon beschrijven als ‘echt-camera-achtig’: ik kreeg echt geweldige foto’s. Niet ‘geweldig voor een telefoon’ – echt geweldige foto’s.

De hoofdsensor en lenscombinatie van dit voelen precies aan als die op de iPhone 14 Pro. Geen klachten. Het is een geweldige camera.
Apple promoot enkele serieuze verbeteringen aan deze camera als gevolg van een verbeterd beeldvormingsproces. Hoewel niet expliciet genoemd tijdens het evenement, combineert de iPhone-camera nu een 48 megapixel hoge-resolutie frame met een 12 megapixel frame om standaard een zeer gedetailleerde, hoogwaardige maar beheersbare 24 MP-opname te creëren.

Dit zal een enorme sprong zijn voor de meeste gebruikers, die eerder 12 MP-opnames maakten (zelfs op de iPhone 14 Pro, die altijd 12 MP-beelden maakte tenzij ingesteld op ProRAW 48) en het is absoluut perfect logisch.

48 megapixels zijn veel te veel voor de meeste afbeeldingen, nemen veel ruimte in beslag en zijn langzamer om vast te leggen. Ik denk dat ik zonder te overdrijven kan zeggen dat het een enorme upgrade zal zijn – potentieel een van de grootste ooit – voor de gemiddelde iPhone-gebruiker, vergelijkbaar met de introductie van de Nachtmodus.

Over Nachtmodus gesproken: in sommige modi geeft de camera-app lagere resolutie afbeeldingen uit waar nodig. Nachtmodus combineert bijvoorbeeld pixels voor een hogere lichtgevoeligheid op de sensor en krijgt alleen 12 MP, ongeacht het opnameformaat. Ik vond het een solide compromis in mijn gebruik.

Helaas kan ik persoonlijk niet in 24MP fotograferen, omdat dit niet beschikbaar is bij het maken van ProRAW-opnames. Je keuzes zijn alleen 12MP of 48MP. Het is echt jammer, want 48MP ProRAW-bestanden worden enorm groot.

Zelfs als je het prima vindt om HEIC’s te maken, is de native 24MP-opname helaas niet beschikbaar voor apps van derden zoals Halide. Sommige apps maken nu foto’s van 48 MP en schalen deze vervolgens terug naar 24 MP, voor de langzaamst mogelijke ervaring zonder enige van de verwerkingsvoordelen. We hopen hier gewoon dat Apple echte 24MP-ondersteuning zal uitrollen in een update.

Toen voegde iPhone Pro een ‘optische’ 50 mm (2×) lens toe, en dit jaar voegt hij 28 mm en 35 mm equivalenten toe. Je kunt elk van deze uitschakelen of inschakelen, zelfs de 35 mm (1,5×) ‘lens’ uw enige hoofdcamera maken, comfortabel tussen de uitersten van 12 (0,5×) en 120 mm (5×).

Toen was de virtuele lens min of meer een rechttoe rechtaan uitsnede van de sensor met hogere resolutie. Apple zegt dat deze nieuwe modi gebruik maken van een speciale opnamepijplijn om meer detail uit de sensor te halen.

Ik moet zeggen, ik hou van deze benadering. Het is een geweldige manier om diepte en controle toe te voegen aan de camera. Voor de meeste gebruikers is het niet meer dan een stap langs hun zoomwiel, maar voor degenen die er om geven is het een discrete lens. Ik kan niet helpen, maar ontsnap aan het gevoel dat het nog steeds een soort digitale zoom is. De kwaliteit is er zeker, maar er is meer vrijheid bij het fotograferen op 24mm en bijsnijden achteraf. Misschien hadden ze toch gelijk met het feit dat dit het gezichtsveld van de hoofdcamera is.

Herziening van de virtuele telelens

Ik zou hier eigenlijk zowel de ‘optische’ 2× lens van de hoofdcamera als de nieuwe telefoto moeten beoordelen. Voor dagelijks gebruik blinkt de 2× uit, maar er zijn momenten waarop je zult merken dat het inderdaad een extra krokante, ingezoomde versie van de hoofdcamera is. Soms is de scherptediepte niet zo scherp als je zou verwachten van een toegewijde lens. Maar als een apparaat met slechts 3 echte lenzen, houdt de virtuele 2× ‘lens’ verrassend goed stand:

Ik weet niet zeker of de 15 Pro beter is, maar een jaar later is het duidelijk dat de 48 megapixel sensor genoeg resolutieruimte heeft om dit soort virtuele lenzen behoorlijk goed te laten werken. Ik was een scepticus in de review van vorig jaar, en dit jaar ben ik een voorzichtige gelovige.

De 5× Telefoto

Ik zal niet stoppen voordat ik je een buitensporige hoeveelheid vergelijkingen heb laten zien tussen de hoofdcamera en zijn nieuwe, lange 5× telefoto-tegenhanger. Niet alleen omdat het leuk is om te zien hoe ver het zoomt, maar ook om je te laten zien hoe anders je naar de wereld om je heen moet kijken.

Een uitsnede van de 5× afbeelding hierboven. Zelfs bij bijsnijden behoudt de lens veel detail en scherpte bij redelijk licht.
Eerder kon je een opname zien die je wilde maken omdat het deel uitmaakte van wat je zag. Nu moet je op zoek naar een detail en het dan vastleggen. Het is een heel andere manier van het samenstellen van opnames, en best lastig.

Als het helpt, heb ik hier overlappende framelines van onze ‘regisseurszoeker’ op een reguliere afbeelding gelegd, zodat je kunt zien hoeveel strakker een opname is die je lijnt.

Het frame van een 5× zoom kan even wennen zijn…

… maar de scherpte is gemakkelijk te waarderen. Een puur ‘digitale’ zoom aan de rechterkant behoudt nog steeds indrukwekkende details bij 48MP in het donker, maar de scherpte van de opname links laat zien hoeveel meer bereik deze lens aan de iPhone biedt.

Dit heeft een grappig psychologisch effect: als ik een tijdje op 5× schiet, voelt de hoofdlens… op de een of andere manier breder aan. Ik moest een paar keer dubbel controleren of ik niet per ongeluk op 0,5× aan het fotograferen was. Ik vermoed dat dit is wat Apple heeft geleid tot het toevoegen van de 28- en 35mm ‘lenzen’ aan de camera – als je tussen dergelijke extreme bereiken gaat, is de verandering gewoon een beetje verontrustend.

Is het een geweldige lens?

Het is, zonder twijfel, de scherpste telelens die Apple ooit heeft uitgebracht. “Natuurlijk!”, zou je kunnen betogen. “Waarom zou dat niet zo zijn? Het is 2024 en technologie wordt beter. Waarom zou het niet scherper zijn dan de vorige?”

Nou, het is een lange lens. Het is echt opmerkelijk hoe mooi deze nieuwe lens detail vastlegt ondanks die lengte.

De uitdaging hier is serieus: hoe langer de lens, hoe moeilijker het is om hem stabiel te houden vanuit je trillende, pathetisch instabiele menselijke handen. De meeste mensen nemen geen foto’s zoals een statief dat doet – wat betekent dat de iPhone-camera verschillende dingen moet doen:

Maak een reeks foto’s van de telelens en stabiliseer ze in de ruimte om een minder trillende zoeker te bieden;
Neem genoemde reeks foto’s en sla er genoeg van op voor hun multi-frame Smart HDR-proces, ondanks de grote hoeveelheid trillingen die ze potentieel kan misaligneren;
Maak bij voorkeur foto’s met een hogere sluitertijd dan 1/brandpuntsafstand, wat 1/120ste van een seconde is zonder te veel ruis ondanks het gebruik van een aanzienlijk kleinere sensor dan de hoofdcamera. Het doet dat allemaal schitterend.

Het is erg leuk om met het eerste punt te spelen. Open eenvoudig de camera-app en beweeg rond op het telefotozoombereik om te zien hoe er wat ’traagheid’ zit in de beweging. De zwaardere, langzamere beweging van de zoeker is het gevolg van het stabiliseren van dat beeld enigszins in plaats van een trillende puinhoop die je minimale (of grote) hoeveelheid handtrilling met een factor tien vergroot.

Het leukste experiment is echter het maken van een foto. Voor iemand die altijd al van foto’s maken bij nacht heeft gehouden, was het behoorlijk verbijsterend:

Een handheld-opname maken, ’s nachts, zonder statief, of echt te veel moeite van mijn kant op een lens van 120 mm-equivalent is magie. Er is geen ander woord voor, omdat er zoveel ingewikkelde technologie betrokken is op hardware- en softwareniveau dat mijn hoofd ervan duizelt.

Dit is een cool iets, want of je nu een fotografienerd bent of een absoluut gemiddelde iPhone-gebruiker, de lens zal indruk maken. Het is gewoon echt gaaf.

Die willekeurige opname uit een vliegtuigraam? Je kunt nu bomen op een berg tellen.

Bij een populaire brug? Neem een nauwkeurigere kijk en tel de klinknagels.

Het laat één lastig fotografisch probleem achter dat je moet oplossen dat de stapel machine learning en drievoudige optische beeldstabilisator niet kunnen: kaderen.

Of het nu een iPhone of een DSLR is, het is lastig om geweldige foto’s te maken op deze brandpuntsafstand. Je bent overgeleverd aan details, close-ups en portretten – zelfs de laatste misschien een beetje te lang. Dit is een uitdagende brandpuntsafstand om fantastische opnames te maken, ondanks de uitstekende uitvoering.

Dit is misschien persoonlijk, maar ik ga terug naar wat ik zei over de ultragroothoekcamera: je hoeft in feite niet na te denken over het kaderen met zo’n breed gezichtsveld. Met de oude, kortere telelenzen op iPhone, genoot ik van de creatieve uitdaging. Ik moest veel meer nadenken: je moet heel bewust zijn van wat je kadreren, en hoe je het vastlegt.

Een lens van 5× vereist veel meer planning en overweging. Het voelt minstens twee keer zo uitdagend.

Hoewel het in het begin ongemakkelijk is, is het niet slecht. Als je erdoorheen blijft gaan, kun je veel meer originele en interessante perspectieven krijgen – perspectieven die we nog nooit eerder op iPhones hebben gezien.

Heeft het echt 7 lenzen?

Het lijkt erop dat veel mensen in de fotografiewereld een beetje blijven hangen bij het idee dat deze telefoon 7 lenzen heeft. Voor wat het waard is, als je de Apple Event opnieuw bekijkt, lijkt het erop dat niemand dat precies zegt. Het wordt geformuleerd alsof je zeven lenzen hebt.

Is het alsof je zeven lenzen hebt? Voor mij zou ik dat niet zeggen. Ik zou geen bezwaar hebben tegen zeven echte lenzen, maar ik vermoed dat de meeste mensen dat onhandig en bijna krankzinnig zouden vinden. Voor de meeste mensen voelt de iPhone 15 Pro alsof hij een heleboel extra lenzen heeft. Het slaagde er zelfs in om mij een behoorlijk tevreden gebruiker te maken van een virtuele 2× lens.

Voor de meeste doeleinden slaagt Apple er echt in met deze grote camerabijwerking om veel diepte te brengen in de fotografische ervaring voor gemiddelde gebruikers – niet alleen professionals.

Ik vond het aangenaam verrassend dat Apple ervoor koos om echte fotografische terminologie en iconografie te behouden, ook hier. Het gezichtsveld wordt uitgedrukt als een brandpuntsafstand – 24mm, 28mm, 35mm en ga zo maar door. Diafragma’s worden gebruikt voor de scherptediepte van de portretmodus, zelfs tot aan het pictogram van een ƒ.

Dit is belangrijk, omdat het helpt om gemiddelde gebruikers bloot te stellen aan de essentie van fotografie en hen helpt te leren. Het zou gemakkelijk zijn om een schuifregelaar toe te voegen die varieert van 1 tot 100 voor portretvervaging.

Iedereen kan een interface ontwerpen die de dingen gewoon versimpelt. Geweldig interface-ontwerp daarentegen is gemakkelijk te gebruiken – terwijl het je helpt om te leren. Geweldige interfaces maken gebruikers slimmer.

Het is niet precies wat ik zeg, maar het vat de zinvolheid van het idee samen – dat er veel verschillende soorten foto’s zijn die je kunt maken met deze ene camera, vanwege de ingebouwde variabiliteit.

Nogmaals, je hebt niet altijd 7 lenzen nodig. Maar de mogelijkheid om ze te hebben is behoorlijk machtig.